Ach, wee, hoe draag ik mijn lot na weer een Phyrrus-overwinning!
Niet is de onderhavige bagatel aan zuivere waarheid veilig gesteld uit de
klauwen van de usurpator of er blijkt dat de vilaine wijze van stijd
voeren van deze Golem wonden heeft gereten van zoveel gruwlijker
proporties dan de veldtocht rechtvaardigde! Wee!
Had ik dan de Hubris te oordelen over andere stervelingen, wat mijn lot
niet billijkte? Trad ik dan in het perk met de Aegis, dat schitterende
wapen  van de hand van Hephaistos, dat de leugen doet ketsen? Het zou mij
niet toekomen, en mijn zaak aldus schaden!
Was mijn woord dan oneigenlijk? Ach!
Slechts deed ik de Golem trillen door zijn gebrul na te krijten!
Waar ik in mildheid sprak van een S, hoger dan de Acropolis, die
van Phidias, de beeldhouwer, die ook van Olympia is, en een E die minder
volmaakt is dan het edelste, maar niet zo, dat het aan de Perzen
toebehoort; en onder hen vooral Xerxes, die poep in het hoofd had,
namelijk die edelheid waarover Plato in zijn Phaedrus al verhaalt, want
ook deze was niet volmaakt, deze Phaedrus;
als ik zo sprak, wiens woorden waren het anders dan die van de Golem, die
heel de Kolchis, en de Argonouten waren er toen bij, want zij waren nog
niet uitgevaren van het dal van de Pelion, naar de Bosporus; deze
Golem, die heel Kolchis deed vrezen omdat hij brulde, en hij dreigde mij
als volgt:

"Zeg zenuwzwak weekdier, wie slaat er nu de surfplank faliekant
mis? Als jij boating met je kiel  zandbankig 'zo vast als een huis' al
fiery en Pakistani noemt, dan is een eventueel toekomstig gepland stevig
robbertje oceaan planeren misschien wel wat te veel voor jouw beperkte
zenuw-achtige incasseringsvermogen, niet?
Over smaak valt al te twisten. Nu je 't dodelijk saaie gebeuren op een
zandbank qualificeert als "fiery en Pakistani", brandt je bek dan
niet aan de krachtige, alles verzengende smaakimpulsen van een blokje
rauwe tofou"

Want dit is wat hij zei, en zij hoorden het allen, en ook Iason, van wie
het gruwelijk lot bekend is.
Nu is het lot dan, dat dezelfde die dit sprak, mij beschuldigt dit te
zeggen! Waarlijk, als het zo is, dat dit Zeus niet een gruwel is, dan
splijte thans de grond onder mijn voeten!
 

Guido JC Aben, verontwaardigd, maar met de voorgeschreven glimlach (mild)
 
 

En toen kwam er een kamerolifant met een hele gore snuit... en die blies De Grote Verontwaardigde nieuwe inspiratie in voor 't volgende sprookje.